Rozdział 5

Spojrzał na mnie, tymi oczyma jak kiedyś, mój brzuch zawirował. Tak, jak kiedyś...

Zaczął iść w moją stronę, przyglądając mi się dokładnie. Nie umiałam nic zrobić, zaczęłam odchodzić, stopniowo szybciej. Wiedziałam że on także przyspieszy. Aż wreszcie się stało. Złapał mnie za ramię, a przeze mnie przeszedł prąd, dziwny. Odwrócił mnie w swoją stronę i ze zdziwienia uchylił buzię. 

- Becky? - szepnął.

- Tak...

- Nigdy nie przypuszczałem że Cię jeszcze spotkam. - powiedział, z wielkim entuzjazmem.

- No widzisz życie potrafi zaskakiwać - zaśmiałam się drętwo. - Co tu robisz? - zapytałam.

- Miley zachorowała. - Miley.... to jego córka, a to mój były chłopak. Chciało mi się płakać, właśnie w tej sekundzie zniszczyło mi się życie. Dowiedziała się, że zgwałcił jakąś dziewczynę na imprezie i do tego ona zaszła w ciążę. Bolałoby nie? Chłopak Ci się oświadcza a ty się dowiadujesz, że zrobił takie coś.... Słyszałam później, że ta dziewczyna zmarła. Była nastolatką, która korzystała z życia, ale nie do końca się zabezpieczała. Umarła na AIDS. Ich córka została z Luke'm. Tak, tak ma na imię. Pięknem co nie? Ugh, co ja wygaduję. Ogarnij się.

- Oh, przykro... - zniżyłam swoją głowę i popatrzyłam na buty.

- Wiesz, może gdzieś usiądziemy? - uśmiechnął się, ten uśmiech. Aż bolał, strasznie. Nie chcę wracać do tego co było. Zaczęłam wszystko od początku i nie chcę tego niszczyć. 

- Nie mogę, muszę iść .....na badania. - wymyśliłam i szybko go wyminęłam. Mam nadzieję, że nie spotkam go więcej. Przeprowadziłam się z rodzicami z jego powodu. Nie spodziewałam się tego.

*

Na korytarzu panował chaos, pewnie kogoś przywieźli. No ale bez przesady. Pielęgniarka krzyczał szybciej, kiedy lekarz krzyknął "Z nim wszystko w porządku". Mimowolnie zaczęłam się śmiać, wszyscy panikowali, kiedy pacjent był "żywy". Idioci. Z ciekawości wyjrzałam za drzwi. Zauważyłam lekarza wchodzącego do sali, gdzie leży, pewnie pacjent. Chyba mnie zauważył, spojrzał na mnie, podszedł.

- Witaj, Jasmine. Jak widzisz pan Bieber nie będzie mógł teraz tobą się opiekować, więc jeśli coś się stanie, kieruj się do mnie. - uśmiechnął się do mnie. Dlaczego nie może?

- Co mu się stało? - zapytałam, trochę się bałam.

- Nie widziałaś? Miał wypadek. Obrażeni nie są duże. Ale może być trochę obolały, i....mieć małe problemy. - powiedział z widoczny grymasem na twarzy. Co? To on miał ten wypadek, Boże, aż w żołądku mi się przewróciło.

- Jakie problemy...?

- To...nie ważne. - westchnął.

- Dobrze, mogę do niego iść? 

- Tak, oczywiście.

Powędrowałam szybkim krokiem do sali, na końcu korytarza. Nie mogłam racjonalnie myśleć. Dobrze, że mu się nic nie stało. Sama nie wiem, dlaczego się o niego martwię. Otworzyłam drzwi od sali i zauważyłam chłopaka, siedzącego na skraju łóżka, zakrywającego twarz dłońmi. Kiedy usłyszał szelest, odwrócił się w moją stronę. Podeszłam powoli i stanęłam koło niego.

- Co się stało? - zapytałam cicho, jakbym się bała.

- Nic....

- Proszę Cię, przecież nie jestem głupia. - zdenerwowałam się, wszyscy  traktują mnie jak dzieciaka.

- Miałem wypadek, jak widać. - westchnął

- Widzę, ale dlaczego? 

- Ja... um, Jasmine, wolę nie mówić. Jestem twoim lekarzem, nie powinienem. 

- Powinieneś, przepraszam, powinien pan. - podkreśliłam ostatnie słowo, trochę się zapomniałam. To mój lekarz.

- Nic nie szkodzi - uśmiechnął się blado. 

- Więc? - popatrzył na mnie i widać było złość zmieszaną ze smutkiem.

- Byłem pijany. - wypowiedział szybko, zatkało mnie, nie spodziewałam się. Jest doktorem, a pije, kiedy ma jechać do pracy. Wydaje mi się, że to nie wszystko, co ukrywa, ale nie będę naciskać. Nie jest moim znajomym, ani przyjacielem, żeby mi się zwierzać. 

Po prostu wyszłam z sali i wróciłam do siebie. Położyłam się na łóżku i spojrzałam na sufit. Tradycyjnie. Nie wiedziałam, co myśleć, to było zbyt skomplikowane. Kiedyś, przed moją pierwszą randką, dawno temu, mój tata mówił mi: „Obyś nigdy nie wrzeszczała. Wrzeszczą albo ludzie z natury źli, albo doprowadzeni do ostateczności”. Jak się okazało, ja zawsze wrzeszczałam-wewnętrznie. A dopiero od niedawna krzyczę  i ciałem. Tylko nie ze złości, raczej z bezradności. Chociaż podczas tej randki, teraz żałuję, że nie krzyczałam. Przydało by się, nie doprowadziłoby to nas do takiego punktu...

" - Usiądziesz...yyy... to znaczy, wiesz... - zaczął się jąkać, wiedziałam, że ma dobre intencje, ale nie zawsze mu to wychodziło. Był strasznie słodki. 

- Spokojnie, nie musimy siadać, ani nic, co robią Ci wszyscy ludzie. - uśmiechnęłam się, nigdy nie lubiłam tych typowych randek.

- Więc, przejdziemy się? - zapytał z uśmiechem, był on najpiękniejszy na świecie, oddałabym dla niego wszystko. Dosłownie.

- Za chwilę będzie zachód słońca, obejrzymy? - uśmiech nie schodził mu z twarzy. Chodziliśmy po plaży. Niebo było piękne, w oddali były odcienie różu. 

- Jeśli akurat trafimy na to - zaśmiałam się, jestem pechowcem, gdziekolwiek pójdę, wszystko spieprzę. 

- Na pewno na nas zaczeka. - powiedział i popatrzył się na mnie ukosem. Wiedziałam, że coś kombinuje. Przerzucił mnie sobie przez ramię i zaczął biec do wody. Głośno pisnęłam, ponieważ było to gwałtowne, lecz prawdziwym powodem było to, że boję się wody. Dlaczego teraz nie panikowałam, byłam w ramionach człowieka najważniejszego dla mnie na cały świecie. Tak, bardzo go kochałam..."

Miałam wtedy 16 lat, można powiedzieć, że byłam głupia. Ale ja wiem, że to była miłość. Niestety nigdy jej  nie zapomnę, a zwłaszcza końca tej bajki. Po moim policzku spłynęła samotna łza. Nigdy bym się nie spodziewała, że on wróci. Jak już mówiłam moje życie jest przeciw mnie....

.

Wyszłam na korytarz, porozmawiać z panem Bieber'em. Brakowało mi kogoś do rozmowy, a on był tu najbliższą mi osobą. Po drodze, spotkałam jeszcze pielęgniarkę z kopertą w ręku, szła w moim kierunku. 

- Dobry wieczór, mam dla pani przesyłkę - uśmiechnęła się. Odwzajemniłam gest i wzięłąm do ręki kopertę, była w niej kartka. Usiadłam na krześle i spokojnie przeczytałam, był to niestety błąd. 

" Przepraszam, kochanie. Musiałam to zrobić...

  Przepraszam, wiem, że jesteś silną dziewczynką i sobie poradzisz "

Nie mogłam w to uwierzyć, wyjechała. Zgniotłam papierek i wyrzuciłam go z hukiem do śmietnika. Jak, kurwa mogła to zrobić? Jak? Nienawidzę jej, przysięgam. Nienawidzę!

Kierowałam się tylko do jednej osoby. Tylko on mógł mi teraz pomóc. Zauważyłam, jak stał oparty o ścianę. Chciałam go przytulić, cokolwiek. Pragnęłam tego. Niestety jak zawsze się rozczarowałam. Kiedy popatrzała na mnie, widać było, że mnie tu nie chciał.

- Kto to? - pisnęła blondynka koło niego. No tak, jest zajęty. 

- Ona? Nie, to nic, tylko pacjentka. - powiedział, zażenowany, wstydził się mnie? Dupek.

- Jasmine, jeśli czegoś chcesz miałaś iść do... - przerwałam mu.

- Tak, tak, wiem. 

- Skoro wiesz to po co tu jesteś? - zapytał złośliwie, jakby chciał się mnie pozbyć. To zabolało, bardzo. Nikt mnie nie chce. Szybkim krokiem odeszłam od nich, nie mogłam powstrzymywać już łez. Wybiegłam ze szpitala, nie obchodziło mnie, że padał deszcz, czy grzmiało. Było mi już wszystko jedno.

Nikt mnie nie chce...

Przepraszam za taką długą przerwę, ale miałam dużo poprawek.
Liczba komentarzy spadła, ale oczywiście dziękuję i za te.
W zaledwie paru dni w ankiecie zagłosowało ponad 60 osób, proszę niech każdy napisze cokolwiek.
To dla mnie bardzo ważne :)
+jeśli mi nie napiszecie, że zmieniliście usher to usunę z info.


Czytasz=Komentujesz
+ zapraszam ask.fm/S_Wag